Brutto ma buono; niet zo mooi (lelijk), maar wel goed. Het is natuurlijk een soort valse bescheidenheid, want er is niets uitgesproken lelijk aan Italiaans eten. In zijn voorwoord zegt Russell Norman dat mensen al snel zijn grap doorzagen. Brutto was eigenlijk alles behalve Brutto. Ik ben het trouwens met hem eens dat een heerlijke uitspraak is met de oe- en oo-klanken. En er zit schoonheid in imperfectie en gebreken.