Een tijdje geleden begon de benaming superfood ineens overal op te duiken. Deze benaming wordt gegeven aan voedsel met veel goede voedingsstoffen en weinig slechte. De term wordt weinig gebruikt door mensen zoals diëtisten en wetenschappers. Sterker nog, het schijnt vaak vooral om marketing te gaan. Zo gaat het ook met mangosteen, een exotische vrucht uit Azië die boordevol anti-oxidanten zou moeten zitten. Dat zal allemaal wel, maar (en dat is niet geheel onbelangrijk met voedsel), is het ook lekker?

Mangosteen

Voordat mangosteen of mangistan een superfood werd, had ik hem nog nooit ergens gezien, laat staan geproefd. Toch werd ik nieuwsgierig, nadat ik mensen er flessen prijzig(!)sap van zag kopen, hoe zou het smaken en hoe zou de hele vrucht smaken? Net zo bijzonder als de naam mangosteen klinkt? Het was een kwestie van tijd. Net zoals bij verse geelwortel, die bij steeds meer winkels verkrijgbaar lijkt te zijn duikt de mangosteen ook op steeds meer plaatsen op. Deze vruchten hebben overigens weinig met mango’s van doe, ze lijken qua uiterlijk nog het meest op passievruchten met een steeltje.

De mangosteen heeft een harde buitenschil met een hardnekkige rozerode kleur. Hoe verser de vrucht hoe zachter de schil is. In de meeste gevallen heb je een scherp mes met kartels nodig om goed en wel tot het binnenste te komen. De vrucht bestaat uit spierwitte compartimentjes met soms een pit. En de smaak? Een beetje zurig, zeker niet onaangenaam. Het is kan een lekkere toevoeging aan de salade zijn. Ik blenderde er een paar door een smoothie en proefde er helaas bijna niets van. Beter kun je ze zo eten (of puur sap van maken, maar dat is niet alleen een bewerkelijke, maar ook nog een vrij dure klus, geen aanrader). Ik vond het leuk om er een keer een paar te proberen maar echt vaak kopen zal ik ze niet. Om de echte gezondheidsvoordelen er uit te halen schijn je de schil op te moeten eten, maar die is vreselijk bitter.