Als er een onderwerp mijn neus uitkomt is het eigenlijk wel E-nummers. Nee niet letterlijk, dat zou een beetje vreemd zijn, maar de hele discussie of eigenlijk het uitkramen en nagalmen van de ene claim na de ander vooral van goeroes die het Voedingscentrum de bron van al het kwaad vinden. Daar heb ik een beetje genoeg van. Maar toen kwam Rosanne Hertzberger met haar Ode aan de E-nummers. Ik heb het nog niet gelezen, maar de interviews die Rosanne geeft, bieden mij al ruim voldoende stof om tegenin te gaan.

Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik Rosanne lichtelijk irritant vind. Soms kan je er de vinger bij iemand niet opleggen maar ze heeft iets in zich waarvan ik denk “oh niet zij weer”. Toch was ik benieuwd met welke argumenten ze zou komen. Bij Rosanne vind ik het trouwens moeilijk om te beoordelen of ze iets zegt omdat het oprecht haar mening is, of dat ze gewoon diametraal het tegenovergestelde beweerd om te kijken of ze mensen echt boos kan maken door er lekker met een gestrekt been in te gaan. Dat laatste gaat ze dat natuurlijk niet toegeven, omdat mensen haar dan in geen enkele discussie meer serieus nemen.

Voor of tegen

Er is trouwens weinig echte discussie over E-nummers. De boel is totaal uiteen gevallen in twee kampen: voor of tegen. Daarin maakt Rosanne mede dankzij haar houding geen echt verschil denk ik en dat is eigenlijk wel jammer. Het zou mooi zijn als mensen wel nader tot elkaar zouden komen en er meer begrip zou komen. Vooral de wetenschap moet het momenteel ontgelden. Grappig is trouwens dat Rosanne weliswaar wetenschapper is, maar net zo min opgeleid in het geven van voedingsadvies als de goeroes die ze probeert tegen te spreken.

Kant-en-klaarmaaltijden

In alle interviews die Rosanne geeft, dweept ze met dat kant-en-klaar een prima keuze is op alle gebieden. Het is volgens haar duurzaam, goed voor de emancipatie, het kost weinig tijd, het is gezond. Volgens mij zit er in veel kant-en-klare maaltijden veel meer zout en vet dan ik ooit zelf in een maaltijd zou doen, dus dat van die gezondheid waag ik te betwisten. Koken hoeft ook niet veel tijd te kosten, zoals ze beweert en ik zie ook niet in waarom het altijd de vrouw zou moeten zijn die kookt, mannen zouden net zo goed moeten kunnen koken.

Duurzaamheid is ook veel meer dan weinig eten weggooien na het bereiden (iets wat je met plannen wat je eet kunt oplossen). Daarbij heb ik hierboven een van de belangrijkste argumenten nog niet genoemd, kant-en-klaarmaaltijden smaken in het beste geval “best aardig” en in het ergste gevallen naar karton. Als ik de rest van mijn leven daar op zou moeten leven zou ik dat deprimerend vinden. Eten gaat niet alleen om elke dag technisch je voedingsstoffen naar binnen werken. Het gaat om smaak, even de tijd nemen om aan tafel zitten, de dag doornemen, feestdagen beleven.

Het is best moeilijk om wetenschappelijk te bewijzen dat onbewerkt vers eten beter is dan bewerkt eten zoals aardappelpuree uit een zakje. Toch denk ik dat de “voedselachtige substanties” waar Michael Pollan het over heeft bestaan. En dat je iets heel moois en belangrijks zomaar weggeeft als je zelf je eten niet meer bereidt. Dat is ook een veel bredere discussie die eigenlijk vrij weinig meer met E-nummers te maken heeft en die ik persoonlijk ook veel belangrijker vind.

Clean eating

Ik heb begrepen dat een etiket zonder E-nummers tegenwoordig trouwens “clean label” genoemd wordt. Brr, het klinkt net als de “clean eating” trend. Het is jammer dat de producenten ze nu massaal aan het verwijderen zijn, want ze geven nu de goeroes gelijk. Als het niet slecht was, waarom halen ze het er nu dan uit? Leg dat maar eens uit als fabrikant. Dit vind ik een goed stuk over de clean label trend.

Heftige reacties

Bij de reacties op een interview met Hertzberger schrok ik enorm van de reacties. Mensen die haar kanker toewensten, of een E-nummerallergie (wat dat dan ook moge zijn, zuurstof is ook een E-nummer en de mens heeft het nodig om te leven, dus eigenlijk is dit een heel verkapte doodsbedreiging). Sommige mensen proberen mij dan uit te leggen dat je er tegenwoordig niet meer bij hoort als je niet met het een of ander bedreigd bent tegenwoordig maar ik zou het oprecht tof vinden als mensen een discussie zouden voeren op basis van argumenten. Hoe oneens ze het ook zijn of hoe irritant ze iemand ook vinden.

Conclusie

Al met al denk ik niet dat ik in het boek iets anders ga aantreffen dan ik nu al in de drie interviews zag die Rosanne gaf, maar ik laat mij natuurlijk graag verrassen. Zeker door mensen waarmee ik het niet eens bent, juist zelfs. Er zit niets anders op dan dat ik het boek moet gaan lezen. Dat heeft ze in ieder geval goed voor elkaar met haar ode.

P.s. Sommige mensen vragen mij wel eens om een leestip wat betreft E-nummers. Volgens mij heb ik hem hier al eerder getipt maar ik doe het graag nog een keer. Ik heb het boek E=eetbaar? van John Kamsteeg in de kast staan. Dat is een prima boek, met voldoende ongekleurde informatie over de E-nummers in ons eten. Gewoon feiten, informatie en uitleg zonder daarbij doordrenkt te zijn van een duidelijke mening.