Dineren in Rome wie wil dat nou niet? Alleen deze zin roept al gedachtes op aan vakantie, aan goed eten, Italië, de zon en citroenen. Ik dacht een boek te treffen over hoe het is om in Rome te leven maar het bleek ook een boek over (culinaire) geschiedenis te zijn, wat het niet per se sterker maakt.

Andreas Viestad

Andreas Viestad is een Noorse columnist en televisiemaker. Hij heeft een televisieserie: New Scandinavian cooking, een pastarestaurant en een culinair centrum voor kinderen met vier vestigingen, waar kinderen leren over hoe voedsel groeit en koken.

Ingedeeld naar ingrediënt

Het boek Dineren in Rome begint met een soort overpeinzing over restaurants. Waarom eet je waar je eet, waarom kom je ergens terug? Daarna wordt als het ware via de maaltijd een geschiedenis van voedsel en de mensheid geschetst. Van het brood naar de antipasto, van olie en zout naar wijn en vlees. Elk ingrediënt of maaltijd is een essay op zich, wat dit boek heel geschikt maakt om op vakantie te lezen. Je kunt het even wegleggen en daarna kun je weer verder met het volgende element.

Less is more

Ik heb het boek gelezen en ik weet niet of het echt werkt. Ik begrijp dat er over voedsel heel veel te vertellen is. Van de maffia die nauw verbonden is met de citrus teelt, over hoe belangrijk vuur is voor het evolueren van de mensheid of de suikerhandel en de trans-Atlantische slavenhandel. Alleen vraag ik me tijdens het lezen soms of of het wel goed is om alles in een boek te proppen. Het combineren van en persoonlijke anekdotes en geschiedenis van de mensheid en kennis van de Italiaanse keuken. Het is gewoon nogal veel.

Cherry picking

Ik heb ook het idee dat geschiedenis niet Andreas Viestads core business is en dat zijn kijk wel erg eenzijdig is. Voor hem is eten het middelpunt van zo ongeveer iedere geschiedenis. Ik vraag me ook af waarom je dat er allemaal in wil betrekken als het niet je forte is. Je kunt ook een punt maken zonder geschiedenis overal bij te slepen. Aan de andere kant zijn er ook feiten die, als ik ze factcheck wel degelijk waar zijn. Ik erger mij ook wild aan het feit dat er geen voetnoten zijn gebruikt. Alleen aan het einde tref je een summiere literatuurlijst.

Lezen en zelf checken

De hele mensheid definiëren door middel van de onderdelen van een maaltijd is nogal een onderneming. Zelf krijg ik de neiging om facts te checken terwijl ik lees, wat het lezen nogal een onrustige ervaring maakt. Werden citroenen eerst alleen geteeld voor hun essentiële olie en werd de rest gewoon weggegooid? Had Iran in de jaren ’70 meer wijnranken dan Australië, Nieuw Zeeland en Zuid Afrika gecombineerd? Dat zijn vragen die je dan ineens gaan bezighouden. Door de soms eenzijdige kijk op geschiedenis en het ontbreken van voetnoten moet je dan echt zelf op onderzoekt uit.

Aan de andere kant kun je niet zeggen dat Dineren in Rome geen diepgang heeft. Schrijven over eten is een moeilijk genre. Ik beoel hiermee niet per se kookboeken, die zijn niet altijd voorzien van lange teksten, maar meer boeken die echt alleen over eten gaan zonder de recepten. Voor mij valt het boek van Andreas Viestad niet per definitie in de categorie slechte boeken over eten, maar echt een goeie vind ik het ook niet. Ik denk dat het beter was geweest als het puur over Viestads eigen ervaringen was gegaan en niet over de hele wereldgeschiedenis.

Dineren in Rome
Andreas Viestad
Uitgeverij Noordboek
€24,90